Mi ricoddu ddu iornu quannu minnii pircchi ora l’aiu caputu che dda ti pirdii. Cuntu li iorni che aiu passatu senza di tia ni stù paisi che ora vidu tristi comu a mia.
Ti lassai chiancennu ni na seggia senza pinzari che stava iernu ni na caggia, lu tiempu a passatu senza pinzari che m’avissu piaciutu vidìriti ‘nvicchiari.
Ni stù avissi vulutu stàriti vicinu ppi farimi accucciari, vasari e tinìriti li manu, li stissi manu che quann’era picciriddu mi cummighiavunu ppi ‘un sìntiri friddu.
‘Un ci nnè paroli ppi cuntàri la luntananza di stà mamma che campa cu la stissa spiranza.
|
|