Mi stava appinnicannu, doppupranzu, sutta a un pedi d`alivi. Era jurnata di lu ferraustu (quattru o cinc`anni fà).
Cicali murritiusi sunàvanu, senza dàrimi abbentu, la stissa nota di richiamu d`amuri.
`Nta l`afa, ogni tantu, un filiddu di ventu m`asciucava lu suduri di `ncoddu e annacava li pàmpini d`argentu.
Tuttu `nsèmmula `ntisi na vuci chi mi chiamò pi nomi. E, comu fussi un sonnu, vitti a na matri, bedda, c`abbrazzava e vasava lu so` nutricu `mbrazza e mi ridìa. Un pocu s`incugnò e mi pruju a stu fìgghiu dicennu: - Guardamillu!
Iu lu tinìa cu priu e mentri lu taliava iddu criscìa: picciutteddu, picciottu si facìa, omu c`a varba... `nfinu ca mi lu vitti mòriri `ntè vrazza, tuttu chinu di sangu e na firita aperta `nta lu ciancu. Chi stràziu `nta lu gridu ca ghittai! ... Allura li cicali si zitteru!
|
|